Dagboek

 zaterdag 26 april 2016

Gewoon voorlopig wat telegramstijl, mede door een heel gebrekkige internetverbinding...  Maar we stellen het goed! Heel goede heenreis gehad.  Geen enkel probleem.  Vlotte rit!  

Bij aankomst in Gasthof Klammrast worden toch eerst de kamers verdeeld en ingenomen.  Daarna meteen aan tafel.  We krijgen nog een warme maaltijd!  Rijst met rundsgebraad en een bord met koude groentjes!  Heel lekker.  Heel hartelijke ontvangst!  En nu toch maar vlug (?) naar bed. Uurtje minder slapen vannacht...  Groeten aan het thuisfront!  

 zondag 27 april 2016

Ik weet niet goed waaraan het ligt...  Misschien was het het mooie weer, met een stralende zon aan een vrijwel wolkenloze hemel?  Misschien was het de hartelijke ontvangst door Christine Gwiggner?  Misschien was het het overweldigende landschap om ons heen?  Misschien was het het heerlijk uitgebreide ontbijt?  Of misschien... is dit de gewoon de Speelschaar op concertreis?!  We beleefden in ieder geval een prachtige eerste dag!

Iedereen meteen gelukkig aan de ontbijttafel!  Want wat blijkt...?! De paashaas was langs geweest!  Chocolade voor iedereen!  En Bas?  Die had zijn kleurrijk paasei mee van thuis.  De paashaas had dat gevonden, verstopt voor Bas, maar wel volgepropt met paaseitjes!!!

Na het ontbijt (pas om negen uur) hielden we van tien tot twaalf een muziekrepetitie.  Eerst een uurtje partieel in het gasthof en daarna een staprepetitie op de parking.  Morgen treden we op in Innsbruck, dus ook de staprepetitie met instructies van tamboer-majoor Siem was een welgekomen oefenmoment.

Na het middagmaal (stevige soep met goelasjallures en wat brood, viel bijzonder in de smaak!) maakten we de Kundler Klamm wandeling tot in Kundl.  Een wandeling van zo'n zevental kilometer.  De Die Hards wandelden zelfs dezelfde wandeling nog eens terug tot aan het gasthof.  Voor de anderen stond de autocar klaar!  Daarna nog wat plaatselijke vrije tijd tot zes uur.

Om zes uur werd ons heerlijke schnitzel mét frietjes en een bord frisse groentjes voorgeschoteld.  Het avondmaal liep wat uit (moest maar zo lekker niet zijn!) en daardoor begon de avondrepetitie pas tegen acht uur in de muziekacademie van Oberau.  Tot kwart voor tien.  Daarna nog tien minuutjes bus terug naar ons gasthof.  

De jongsten moesten tegen half elf in bed.  We wandelden al enkele controlerondjes langsheen hun kamers. Hier en daar nog wat gebabbel of een gsm (sorry... smartphone!) die nog actief bleek!  Valt wel stil straks.  Ondertussen half elf.  Tijd om de ouderen naar bed te sturen...

Morgen wacht ons een zware dag met een optreden én niet minder dan vier bezoeken.  Als dat maar goed afloopt...  Wekken om zeven uur!  Ontbijt vanaf half acht!  Bus naar Innsbruck vertrekt om half negen.  Geeuw...  Zo vroeg, Renaat?!  Ja, inderdaad...  Misschien moet ik straks ook maar gaan slapen!

Deze morgen zijn we om zeven uur opgestaan.  We gaan langs in alle kamers om te wekken, je weet maar nooit…  Om half acht zit vrijwel iedereen aan de ontbijttafel.  Een uurtje tijd krijgen we, om te ontbijten en onze picknick klaar te maken voor ’s middags.  In principe mogen we drie semmlers (broodjes) nemen met wat beleg, maar door de zondagsdienst (Paasmaandag!) van de plaatselijke bakker zijn er slechts een 200-tal broodjes en die zijn uiteraard al bijna allemaal op aan het ontbijt.  Dan maar sneetjes bruin brood smeren of ’s middags een sandwich of frietjes kopen in Innsbruck.

We rijden om twintig voor negen weg uit Mühltal en staan om vijf voor tien al geparkeerd in Innsbruck, ongeveer 75 km westwaarts ten opzichte van onze verblijfplaats.  Theresia Gwiggner, dochter van Christl en Seppe van ons gasthof, staat ons op te wachten.  Zij zal vrijwel heel de dag bij ons blijven.   Dat maakt het voor ons heel wat gemakkelijker om ons vlot te verplaatsen!  En zo kennen we bijna heel de familie.  Seppe Gwiggner en Christine (we mogen Christl zeggen!) hebben drie kinderen.  Joseph (46) helpt mee bij de bediening tijdens ons verblijf.  Beroepshalve is hij buschauffeur.  Theresia (45) helpt ons vandaag doorheen Innsbruck waar ze woont en werkt.  De jongste zoon Andreas is nog maar vorig jaar op 2 maart onverwacht overleden aan een hartaanval.  Dat is de reden waarom aan de vele balkons van Gasthof Klammrast dit jaar geen bloemen hangen…

Met Theresia op kop stappen we meteen naar het naastgelegen plein voor het Tiroler Landestheater.  We worden er officieel ontvangen door Gerhard Frits van de Stadsraad van Innsbruck, verantwoordelijk voor onder andere stadsplanning.  Hij houdt eraan de muzikanten eerst toe te spreken.  Hij toont zich ook in naam van mevrouw de burgemeester aangenaam verrast door ons verzoek om een concert te brengen in de stad Innsbruck.  Hij gaat ook de actualiteit niet uit de weg.  Hij feliciteert ons met het feit dat wij ondanks deze duistere tijden van terreur toch als jonge muzikanten samen op straat willen komen om onze muziek te brengen onder de mensen.  Hij roept ons en alle aanwezige mensen op om niet toe te geven aan de druk van terreur en te blijven geloven in de universaliteit van de waarden die wij diep in ons hart meedragen.  Van beide kanten worden er wat relatiegeschenken uitgewisseld.  Op onze concertreizen voelen wij ons altijd een beetje ambassadeur van eigen stad en school.  Van Stad Poperinge krijgen wij altijd een keramiekje mee om te overhandigen in naam van onze stad.  Zelf geven we daar nog een mooie koker Hommelbier bij en wat toeristische informatie over onze stad en streek.  Het concert duurt zo’n half uurtje.  Daarna nemen we afscheid van Herr Fischer.

Na het concert kunnen we ons terug omkleden in de bus die de hele dag geparkeerd blijft naast het park. We geven de muzikanten vrij tot kwart over twaalf om wat rond te kuieren en ondertussen ook te picknicken.  Daar is vandaag jammer genoeg maar driekwartier tijd voor.  Morgen proberen we dat goed te maken…

Om half één staan we allemaal (dankjewel voor die stiptheid!) klaar aan het voorportaal van de Hofkirche.  Daar gaan we eerst kijken naar de graftombe van niemand minder dan keizer Maximiliaan van Oostenrijk.  Dit zou het indrukwekkendste grafmonument van heel Europa zijn.  Alle leerlingen krijgen in de loop van hun middelbare studies verschillende keren wat te horen over deze Maximiliaan van Oostenrijk.  Als  we het er een volgende keer over hebben in de les geschiedenis, dan zal deze mooie herinnering zeker weer naar boven komen. 

Na dit bezoek haasten we ons naar de Bergbahn die ons in verschillende etappes naar boven brengt, tot bovenop de bergtop Hafelekar op 2443 meter hoogte.  Het is daar ijzig koud, maar we waren erop voorzien.  Allé, de meesten toch…  We geraken er niet vlug uitgekeken op het panorama.  Innsbruck ligt beneden aan onze voeten.  Een zweefvlieger zoeft aan onze neus voorbij en trekt zich dan weer hogerop.  Wow!, hoor ik links en rechts van mij.  We stappen nog een stukje hoger door de sneeuw.  En hoe kan het ook anders, maar er ontstaat spontaan een waar sneeuwballengevecht.  En nee, er zijn geen goeien en slechten…  Er zijn plots alleen maar kinderen, allemaal kinderen.  Velen onder onze jonge muzikanten kunnen zich niet herinneren hoe centimetersdikke sneeuw op straat wegknarst onder de schoenzolen.  Hier zakken we soms tot aan de knieën weg in de sneeuw!!!

Rond twee uur keren we al met de eersten terug naar beneden, maar we stappen iets over halverwege uit aan de Alpenzoo.  Hier trekken vooral de wolven en de beren de aandacht.  Twee bruine beren.  De ene ijsbeert voortdurend heen en weer achteraan de kooi.  De  andere duikt in het water en doet zich te goed aan wat ooit een grote vis moet geweest zijn.  Een lieve snoet hebben ze wel. En ze doen ons denken aan onze eigen knuffelbeertjes.  Maar ik kan me voorstellen dat je ze in de natuur beter niet tegenkomt…

Na de Alpenzoo dalen we verder af naar het centrum van Innsbruck.  Van aan het eindstation van de Bergbahn wandelen we te voet naar de autocar, slechts enkele honderden meters.  Met de bus verplaatsen we ons voor een laatste bezoek naar het Glockenmuseum in Wilten, een voorstadje van Innsbruck.

Hoewel het bedrijf vandaag gesloten was, wilde men ons toch ontvangen voor een geleid bezoek aan het museum en de ateliers.  We splitsen op in twee groepen.  De oudsten gaan mee met de moeder van de klokkenmaker.  De jongsten gaan mee met de zoon van de klokkenmaker.  En de klokkenmaker zelf?  Hmmm…   ’t Is Paasmaandag en die is vandaag op zijn vrije dag… gaan skiën!  De rondleidingen zijn in het Engels, maar heel  goed verstaanbaar.  Voor de jongsten vertalen we zelf naar het Nederlands.  We krijgen uitleg over de geschiedenis van de klok, het maken van een klok en het zoeken naar nieuwe toepassingen.  Na het museum wandelen we zowel door het oude ambachtelijke atelier als door het nieuwe atelier.  De tijd vliegt ook hier voorbij.  Voor we het goed en wel beseffen, hebben we in een uur tijd alle ruimtes doorlopen en staan we terug vooraan in… de winkel.  Een klokje of klok niet aanraken is hier haast onmogelijk.  In de kortste keren vult de winkel zich met klokkengeluid in alle mogelijke tonaliteiten.  Er worden heel wat klokjes als souvenir gekocht.  Dat wordt over enkele dagen thuiskomen mét belgerinkel!

Rond kwart na zes rijden we weg uit Innsbruck.  Tochwel wat moe, maar voldaan!  Het is een drukke dag geworden.  Qua programma, de drukste!  Maar alles viel netjes in de plooien en we hebben veel gezien.  Heel veel!

We kunnen pas om acht uur aan tafel.  Maar ook vanavond eten we weer heel lekker!  Om kwart over negen start dan nog de avondactiviteit.  Rik en Hélène kwamen op het idee om een casinospel te organiseren.  Iedereen komt feestelijk uitgedost terug uit de kamer.  De jongens met das of strikje, de meisjes met kleedje én boa.  Je had ze moeten zien.  En ze hebben zich gejeund!  Door het drukke programma en de late thuiskomst, duurt ook de avondactiviteit wat langer.  We ronden pas af tegen half elf.  Voor de jongsten gaat het licht uit om elf uur.  De ouderen mogen er nog een half uurtje aan toevoegen.  Moe maar voldaan wordt het dit keer pas rond middernacht stil in ook de laatste kamers…  ’t Is een mooie dag geweest.  En alweer geluk met het weer!

Na de drukke dag van gisteren moeten we vandaag ook weer vroeg opstaan, maar het programma wordt wat minder druk.  Om zeven uur wekken we de muzikanten, om half acht zitten we aan de ontbijttafel.  Ontbijten én picknick klaarmaken, daar hebben we een klein uurtje tijd voor…  En dit keer is er ruim voldoende!  Niet minder dan 440 broodjes worden aangebracht voor ontbijt én picknick.  Beleg in overvloed, fruitsapjes, lekkere chocoladereep,…  Er is genoeg voor iedereen.

Uiteindelijk rijden we pas om twintig voor negen weg van ons gasthof.  Tien minuutjes vertraging op de planning, maar niet zo erg omdat we deze voormiddag geen reservaties hebben.  Onderweg in de bus vertelt Charlotte aan de micro een stukje muziekgeschiedenis over de periode waarin Mozart leefde.  En dan toch weer een stukje… Harry Potter op de filmschermpjes van onze luxueuze autocar.  Dezelfde trouwens, als twee jaar geleden!  Twee uur later, om half elf, staan we geparkeerd in de Paris Lodros Strasse.  Een  flashy fluo stadsambtenaar komt ons onmiddellijk eraan herinneren dat we daar maar tien minuutjes mogen staan.  Enkel lossen. 

Met de hele groep wandelen we naar de Domplatz.  Dat wordt onze rendezvousplaats.  Het is dat ongeveer elf uur en we geven de muzikanten vrije tijd om wat te shoppen, rond te slenteren in de verkeersvrije straten van het oude stadscentrum en te picknicken.  Om kwart over een verwachten we iedereen terug op dezelfde plaats.  Wie dat wil, mag met mij mee voor een stadswandeling, groene Michelin (mijn bijbel op reis) in de hand.  We blijven uiteindelijk met een vijftiental samen. 

Om kwart over een vinden we iedereen terug naast de Dom.  We gaan in groep naar Mozarts geboortehuis voor een geleid bezoek in het Nederlands.  Gids Christine neemt de oudste groep met zich mee en Sandor sleept de jongsten (eerstes, tweedes en derdes) mee in zijn verhaal.  Het is een heel goed bezoek geworden.  Vreemde gewaarwording om op de derde verdieping van dit gebouw rond te wandelen doorheen de drie kamers en half (!) die het gezin van Leopold Mozart in Salzburg huurde aan de familie Hagenauer.  We wandelen achtereenvolgens door de woonkamer, de slaapkamer (jawel, één kamer voor ouders én kinderen samen) en de werkkamer.  Ik ben mee met de jongsten en kan vaststellen dat er doorgaans heel goed geluisterd wordt, op enkele uitzonderingen na die wat last hebben van de bevangen warmte in dit huis dat duidelijk niet berekend was om 77 bezoekers in één keer thuis te ontvangen.  Zij zoeken wat koelte in de gang of op de grond.

Na de gidsbeurt begeleidt Sandor Cheizoo ons terug naar onze autocar.  We zijn wat vroeger op schema.  Ik bel naar chauffeur Peter om te zeggen dat we er al zijn.  Tien minuutjes later staat hij er ook.  We proberen ons in en naast de bus in een kwartiertje tijd om te kleden en klaar te maken voor het volgende wandelconcert.  Onze flashy ambtenaar staat gamuseerd toe te kijken, maar houdt toch weer de tijd in het oog.  Een losse babbel en een kwinkslag maken hem wat milder en hij reageert verder niet.  Van aan de autocar wandelen we naar de bestelwagen waar Bjorn ondertussen de trommen aan het uitladen is.  Van daaruit gaat het verder naar de Mirabell Gardens, een honderdtal meter  verder. 

We kunnen om vijf over vier beginnen en hebben recht op een half uurtje muziek maken.  We wandelen wat heen en weer en op en neer over de wandelpaadjes van dit park.  Twintig voor vijf maken we nog vlug even tijd voor een groepsfoto.  We wuiven naar de webcam op het dak van Schloss Mirabell, want het schijnt dat thuis Joël en Bernadette aan het meekijken zijn.  Na nog een uitbundig petje in de lucht gooien, haasten we ons terug naar de autocar.  Rond vijf uur rijden we weg uit Salzburg, en wat kunnen we beter doen dan de film Amadeus draaien als afsluiter…?!

Opnieuw een mooie dag!  Het weer blijft ook vandaag mooi zonnig.  En het programma loopt vlot.  Met een klein tikje aandringen, lukt het om iedereen tijdig in de bus te krijgen en om half negen weg te rijden van het gasthof.  Om kwart over negen hebben we een reservatie in de zilvermijn van Schwaz, 45 km richting Innsbrück.  We geraken er net op tijd.  Terwijl aan de kassa alles geregeld wordt, maakt de eerste groep zich klaar voor het bezoek.  Met een kwartier tussentijd bezoeken we Silberbergwerk in twee groepen.  Eerst krijgen we een warmte-isolerende jas en een gele werfhelm als bescherming.  Daarna dalen we met een minismalspoortreintje af in de zilvermijn.  De uitleg krijgen we aan de hand van een geluidsopname in het Nederlands, met af en toe een filmpje erbij.  Heel goed, heel duidelijk!

Na dit bezoek van anderhalf uur komen we terug boven de grond en voelt de buitenlucht warm aan.  We beslissen het progamma wat aan te passen en gaan niet picknicken in Wörgl.  We geven de muzikanten wat extra vrije tijd om te picknicken in het oude stadsgedeelte van Schwaz.  Ondertussen pikken we nog een unieke kerk en het huis van Fuggers mee.  De picknick nemen we in een prachtig parkje naast de kerk.

Na deze middagpauze rijden we terug naar Wörgl voor wat zwem- en waterplezier in het WAVE Wasserwelt.  De twee uur die we hiervoor uittrokken blijken dan toch wat aan de korte kant te zijn!  Iedereen komt tijdig uit het bad, maar het had voor velen nog wat langer mogen duren.   De vele mogelijkheden bezorgden ons heel wat plezier: 25m sportbad, drie glijbuizen, de L2 supersnelle glijbuis (ook ik liet me verleiden…), zoutbad, golfslagbad, brobbelbaden, …

Na het zwemmen kunnen we nog wat shoppingtijd geven.  We raden de muzikanten aan om nog wat proviand in te slaan voor de terugreis van morgen.  We krijgen wel een stevig ontbijt én een picknick mee voor de middag, maar de rit wordt weer lang.

Om vijf uur is iedereen terug aan de autocar.  We rijden in tien minuutjes tijd naar het naburige Niederau en wandelen van daaruit de Franziskusweg tot in Oberau.  Het wordt een mooie afsluiter van deze concertreis.  Aan de kerk van Oberau gaan we even tot aan het graf van Andreas Gwiggner, de zoon van Christl en Sepp die hier nog maar vorig jaar overleed aan een hartaanval.  We doen een uurtje over deze wandeling van drie kilometer.  Sommigen stappen goed door, anderen slenteren keuvelend tot in Oberau.  De weg is ook hier heel mooi.  De streek ook trouwens.  Hier kom ik nog wel eens terug, denk ik bij mezelf.

Voor we aan tafel gaan in Gasthof Klammrast verrassen we Christl en Sepp nog op een serenade.  We laten hen plaatsnemen in twee stoelen voor het gasthof.  Alle muzikanten hebben postgevat op de balkons aan de voorgevel.  We spelen en zingen ons lied De Hommelpluk en daarna nog een stukje Haydn en een stukje Mozart.  Het is de ideale gelegenheid om onze geschenken te overhandigen als dank voor de goede zorgen!  “Ah, meine liebe Renaat, das ist wunderschön.  Ich wunsche ihre Muzikanten noch viele schöne Konzerte!”  Het zijn de woorden van Christl, en dan verdwijnt ze terug in de keuken.  Frietjes met kippebillen, en een ijsje als dessert.  We laten het ons smaken.

Traditiegetrouw eindigen we onze concertreis met een fuifavond.  Dit keer in het thema van Saint-Tropez in Tirol wordt er gedanst en gesprongen en gezongen op de muziek van gelegenheidsdeejay Siebe Lasure!  We laten oogluikend toe dat er (alweer?!) wat later wordt gaan slapen. 

 donderdag 31 maart 2016

In principe proberen we vandaag ten laatste om tien uur te vertrekken vanuit ons gasthof.  We streven naar half tien als vertrekuur.  Als dat lukt en er zijn onderweg niet al te veel hindernissen (lees: files), dan moeten we tegen middernacht in Poperinge geraken.  We houden jullie op de hoogte.  Indien we WIFI vinden onderweg, dan kunnen we hier een aanvulling brengen.  Maar u legt vandaag sowieso uw smartphone beter niet te ver weg...

Uiteindelijk zijn we vertrokken om kwart over negen! Zoals iedere dag werden de muzikanten gewekt om zeven uur en konden we om half acht aan tafel voor het ontbijt en het klaarmaken van onze picknick.  Daarna kon iedereen terug naar de kamer om zijn koffers te pakken.  We spraken af dat eerst de koffers naar de bus zouden gebracht worden en dat daarna de kamers zouden opgeruimd worden.  Na controle werd de kamer op onze kamerlijst geschrapt als die netjes was.  Dit alles verliep heel vlot.  Al tegen negen uur is vrijwel alle bagage ingeladen en vonden we alle kamers in orde.  Na een uitgebreid en emotioneel afscheid van Christl en Sepp reden we rond kwart na negen weg van ons gasthof.

Aanvullingen onderweg...

Ondertussen moeten we jullie melden dat we met vertraging zullen aankomen! Het wordt 01u.30. Grotere files aan verkeerswerken voor Würzburg en de luchthaven van Frankfurt en slecht weer zorgen voor deze vertraging. Maar geen nood. We stellen het hier allemaal heel goed.  Het is nu 23u.15 en de GPS meldt nog 172 km te rijden. Aankomst volgens GPS is 01u.23. Groeten!

00u.10 Net voorbij Gent.

00u.40 Net vorbij Kortrijk.

01u.00 Einde A19

Aankomst volgens GPS  01u.20